از برم ان سرو بالا ميرود صبرم از دل ميرود تا ميرود
ميرود کز ما جدا گردد ولي جان و دل با اوست هر جا ميرود

اي ساربان آهسته ران کارام جانم مي‌رود
وان دل که با خود داشتم با دلستانم مي‌رود

من مانده ام محجور از او بيچاره و رنجور از او
گويي که يک تيري از او بر استخوانم ميرود بر استخوانم ميرود

محمل بدار اي ساربان تندي مکن با کاروان
کز عشق آن سرو روان گويي روانم مي‌رود

در رفتن جان از بدن گويند هر نوعي سخن
من خود به چشم خويشتن ديدم که جانم مي‌رود